Jak nietoperze są zorientowane w ciemności?

Badanie echolokacji wśród nietoperzy prowadzi swój początek od lat 60. XVIII B. i ze względu na nazwę włoskiego naukowca Lazaro Spallazeni. W 1793 roku. Spallazeni ustalił fakt wyjątkowego znaczenia: nietoperze płynnie latają w ciemnym pokoju, gdzie sowy stają się całkowicie bezradni.

Początkowo naukowiec zasugerował, że lotne myszy umożliwiają uniknięcie przeszkód niezwykłej ostrości wzroku. Aby wreszcie zdecydować o kwestii widzenia, Spallazeni utknął kilka zwierząt o kawałkach ciemnego papieru. Zaskakująco, zwierzęta te poleciały tak pewnie, jak inne zwierzęta, które opuściły oczy nie są przegapione. Spallazeni wysłał listy do swoich przyjaciół, w których mówił o badaniach i pytaniu, jeśli to możliwe, aby przeprowadzić podobne eksperymenty.

Szwajcarski zoolog Charles Jurin W 1794 r. Zrobiłem nowe ważne odkrycie. Odkrył, że jeśli uszy zwierząt woskowych lub innego materiału, nietoperze stają się bezradne i napotkane w locie na wszelkich przeszkodach. Jurin doszedł do wniosku, że lotne narządy słuchu podejmują funkcję wzroku i pozwalają zwierzętom wykrywać przeszkody w całkowitej ciemności.

Zawarcie żegliwi i jurina na najważniejszej roli słuchania w orientacji nietoperzy wydawało się współczesnym absurdem. Założenie, że zaawansowane w 1795 r. Przyczyniło się do pełnego obowiązku teorii orientacji akustycznej. Wybitni francuscy naukowcy George Cuvier. Założenie zostało zmniejszone do faktu, że zdolność lotnych myszy nawigacji w ciemności opiera się na wysoko rozwiniętym dotyku określonych receptorów na samolocie. Władza Cuvier była bardzo wysoka, a dotykową teorię orientacji nietoperzy pozostało ogólnie akceptowane. Tylko w 1920 roku. Angielski neurofizjolog Hartrefis odmówił teorii Kuwier i potwierdził odkrycia Spallazeni i Jurina.