Ciekawe fakty o mięczakach

Mollus - jedna z najbardziej zróżnicowanych grup zwierząt na planecie. Obejmuje ono takie znane do wszystkich organizmów jako ślimaki, ośmiornicy, kalmary, przegrzebki, ostrygi i chitons. Grupa Mollusca obejmuje również mniej znane gatunki, takie jak Monoplaco, które zostały uznane za wymarłe miliony lat temu, aż do jednego z nich została odkryta w 1952 r. W głębokim oceanie z wybrzeża Kostaryki. Oto kilka uderzających faktów o mięczakach.

Wielu mięczków ma skorupę

Wszystkie organizmy tego skarbu mają miękkie ciała, które zwykle mają głowę, stopy i masę trzewną. Wszystkie z nich mają "płaszcz" lub osłonę z tkaniny chroniącej ich wewnętrzne organy. Wiele gatunków przydziela substancję, która tworzy solidną powłokę ochronę przed drapieżnikami. Solidny egzoszkielet, na przykład, pokryte zbiornikami ślimaków i chitonów. Ale ośmiornicy i kalmary nie mają skorupy. Jedyny mięczak z zlewem na zewnątrz ciała - Nautilus, którego skorupa jest podzielona na kamery.

System trawienny mięczaków składa się z ust, gardła, żołądka, jelit i tylnego przejścia. Mollus mieszkający pod wodą używają Zhabras do produkcji tlenu, podczas gdy gatunki ziemi mają płuca.

Wszyscy przedstawiciele grupy mają dwustronne serce, które pompowała krew w zależności od naczyń, rozgałęzia się w całym ciele. Układ nerwowy mięczaka składa się z dwóch par nerwowych ciężkich. Niektóre gatunki mają oczy i inne zmysły. Większość mięczków ma również mięśniową "stopę", która jest używana do powolnego pełzania lub kopania. W ośmiornicy ta stopy są podzielone na macek z przyssawkami.

Mollus są inteligentni, chociaż organizator jest zmniejszony i reprezentowany przez nerki, gonad i osierdzie - główny korpus ciała otaczający serce.

Mollus - jedne z najstarszych stworzeń na Ziemi

Mają bardzo długą i bogatą kronikę skamieniałości, co czyni je jednym z najczęstszych typów organizmów używanych przez paleontologów, aby studiować historię życia na Ziemi.

Mollusca obejmuje jedne z najstarszych znanych organizmów wielokomórkowych. W skałach późnej prekambrii na południu Australii i w okolicy Morza Białego na północy Rosji, przypominającym mięczaków z Kimberlalli, Benthic Animals z dwustronną symetrią, których zlew nie ma.

Najwcześniejsze jednoznaczne klasy klas HelcioneLoIDA są datowane późnym okresem eDiactional. Skamieniałe skorupy, w których można poznać Buchetyczny, a Bivalve Molluss są obecni w rasach okresu kambryjskiego, co stanowi około 570 milionów lat.

Systematyka mięczaków jest nadal w trakcie rozwoju

Istniejące klasyfikacje oparte na ewolucyjnych stosunkach mięczaków uzyskanych na podstawie badań rozwoju embrionalnego, anatomii porównawczej i sekwencji genetycznych. Uzyskane dane sugerują, że mięczaki są związane z Sipunculds, obierającymi robakami i echiemuridami.

Męczków istnieją w różnych formach, a chociaż są łatwo rozpoznawalne, nie ma oczywisty związek między, powiedzmy, ostryg i latający kalmary. Do tej pory naukowcy nie dotarli do porozumienia na innych głównych gatunkach. Dane dotyczące polityki pokazują, że pytanie, z których milczek są najbardziej związane ze sobą, nadal pozostaje przedmiotem dyskusji.

Jednak znacznie większą skalę i złożona analiza ujawniła trzy duże grupy mięczaków:

• Glina pracy (pojedyncze muszle), takie jak Sea Ush i Sea Saucer;
• Bivalve Mollus, takich jak ostrygi i małże;
• Kanałowe małże (tytuł dosłownie oznacza "głowy", co oznacza ich dziwną konfigurację), w tym Caracatians, kalmary i ośmiornicę.

Liczba rodzajów mięczaków jest ogromna

Nie ma mniej niż 50 000 gatunków życia (i najprawdopodobniej około 200 000 odmian). Bioróżnorodność mięczaków jest znacznie większa niż ryba i przewyższa go tylko ogromną połowę owadów. Największą liczbę rodzajów mięczaków (trzy czwarte gatunków) należy do mollusa. Poniższa co największą grupę składa się z małżowców. Po trzecie pod względem liczby, ale największy rozmiar - cefalopog.

Mięczaki są częścią prawie każdego ekosystemu świata

Są niezwykle ważnymi członkami wielu społeczności środowiskowych. Chociaż większość z nich mieszka w środowisku morskim, rozciągającym się od strefy pływowej do najgłębszych oceanów, kilka głównych skarbów buchetowych małżami żyje głównie w siedliskach słodkowodnych lub naziemnych.

Warto zauważyć, że w jednym badaniu było około 3000 gatunków w jednym miejscu na rafie koralowej w Nowej Kaledonii. W społecznościach naziemnych, buntownicze klamstery mogą osiągnąć dość dużą różnorodność i liczby: do 60-70 gatunków może współistnieć w jednym siedlisku, a liczba w opadłych liści może z ponad 500 osobami dla czterech litrów pościelowych.

Męczków znajdują się na różnych podłożach

Zaciski pracy i chitons są charakterystyczne dla stałych substratów: Skaliste wybrzeże, rafy koralowe lub piaszczyste i piaszczyste plaże. BIVALVE MOLLLUS są zwykle związane z bardziej miękkich podłoży, gdzie włamują się w depozyty. Istnieje jednak wiele wyjątków. Na przykład największy z obecnie obecnie żyjących mięczków, olbrzymi Thidakne, mieszka wśród raf koralowych, a wiele małżonek (małże i ostrygi) są przymocowane do stałych substratów. Niektóre mikroskopowe mięczaki Buntrodium żyją między piaskami.

Duże akumulacje Buchetive i Bivalve Mollus występują w źródłach hydrotermicznych w głębokim morzu. Życie w różnych sylwakach sylwetnich, najwyraźniej jest dla nich stan prezoomorficzny.

Te stworzenia były ważne dla osób w historii

Mollus są cenione jako źródło żywności, biżuterii, narzędzi, a nawet jako zwierzęta. Jeśli chodzi o odżywianie osoby, Bivalve Molluss prawdopodobnie były najważniejsze w czasach prehistorycznych. Wynika to z faktu, że większość z nich się nie porusza, a wielu z nich istnieje w strefach pływowych lub płytkiej wodzie, a zatem są łatwe do montażu. Wykopaliska w Skara-Bray na wyspach Szetlandzki znalazły ogromne wysyłacze (termin wykorzystywany przez archeologów do wyznaczenia prehistorycznej sterty muszelek i kości) Bivalve skorupiaków, które wskazują na ich intensywne zużycie w wieku kamienia.

W bardzo starożytnych czasach, tylko ludzie mieszkający na wybrzeżu mogą skorzystać z jedzenia morza mięczaków (termin "Maritime" służy do odróżnienia tej grupy przed małżem lądowych, takich jak jadalne ślimaki). Nawet jeśli transport był dostępny do transportu ziemi śródlądowej Molluss, szybkie uszkodzenie większości z nich wykluczyło tę możliwość. Jednak mogą być wyjątki. Konserwacja przez suszenie - metoda, która nie ma zastosowania do wielu mięczaków, ale może być używany do wykresów. Grecka niestandardowa osłona ośmiorowa, prawdopodobnie ma starożytne korzenie.

Chociaż zużycie ostrygów, małży i przegrzebków jest dziś znaczące, zwłaszcza w Europie i Ameryce Północnej, właśnie cefalopods mięczaków stały się najważniejsze we współczesnym świecie. Squid rybołówstwo prowadzi się na ogromnej skali, ich mięso jest głównym źródłem białka dla mieszkańców regionu indo-Pacyfiku i innych miejsc.

Przyjęcie różnych nawyków żywnościowych miało głęboki wpływ na ewolucję mięczaków

Przejście wypasu do innych form żywności jest jedną z głównych przyczyn dywersyfikacji grupy Mollusca. W oparciu o nasze obecne zrozumienie relacji, najwcześniejsze mięczaki wypasały na glony korowe i niechęci. Prawdziwe roślinożery są stosunkowo rzadkie i ograniczone do niektórych poliplacophers i brickeloulous mięczaków.

Przytłaczająca większość małżeństwa ma zawiesiny lub osady, które absorbują cząstki bez analizowania, ale następnie należy dokładnie sortować ich wielkości i wagi, zazwyczaj asymilujących bakterii, protistów i okrzemki glonów.

Kanały Mollus są głównie aktywnymi drapieżnikami. W ośmiornicy jest ostry Chitinus "Belfer", jak papuga, którą łamie jedzenie i ujawnia zlewozmywaki. Kalmarov i ośmiornica, stopy mięczaka zamieniły się w długie macki wokół głowy. Używają tych macek do połowów.

Ostrygi zostały uznane za biedne

W XIX wieku ostrygi byli tak liczne i tanio, że były one tylko powszechne. Dziś prawie wszystkie ostrygi wchodzące do rynku są hodowane. Istnieją złożone systemy, które podążają za rolnikami, z początkowego siewu (lądowanie dla specjalnych płytek) już istniejących ostrygów do różnych zmian środowiskowych przeznaczonych do ochrony przed drapieżnikami i stymulując wzrost. Ostrygi czują się świetnie w "parkach" stworzonych dla nich, a oni ostrożnie je sortują przed wysłaniem żywcem na rynki.

BIVALVE MOLLLUS - Maskiery Maszyn

Ładują się do piasku, a najlepiej można wyróżnić tylko ich wystające "syfon". Niektóre gatunki są w stanie szybko i głęboko. Męczak brzytwy (tzw., Ponieważ przypominają stare brzycia cięcia) są jednym z mistrzów w tej dziedzinie.

Małże dominują na rynku europejskim

Przynajmniej pod względem sprzedaży. Woda otaczająca Galicja na północy Hiszpanii obejmuje zatoki, które są idealne do uprawy małży na dużych linach zawieszonych na powierzchnię morską. Pod koniec XX wieku hiszpański eksport małży wzrósł do tego stopnia, że ​​zdominowali rynek europejski.

Czy wiedziałeś?

• Rozmiar mięczaków różni się od 20-metrowego gigantycznego kalmary do mikroskopowych aploakoforów, które są mniejsze niż milimetr.
• Ponieważ dwie skorupy mają dwa zlewy razem, symbolizują w Chinach i innych kulturach z małżeńskim para. Chociaż wielu z nich ma monofoniczny kolor, niektóre mają bardzo jasne wzory na zewnątrz skorupy, na przykład zygzak.
• Squids stanowią około 70% światowego połowu, na Caracatians - od 10 do 15%, a na ośmiornicy - od 10 do 20%.
• Lotnicze kałamarki tak naprawdę nie latają, ale mogą wyskoczyć z wody i szybować w powietrzu.
• Caracatiet ma "atrament" w torbach. Historycznie, krakatyty atramentowe były używane do produkcji kolorowych sepii, a Chińczycy nazywali jej "urzędnikiem bogów morskich".
• W pewnym sensie Cephalopod Mollus przypominają kręgowców, ponieważ mają solidną wewnętrzną strukturę referencyjną, takie jak szkielet, duża głowa z oczami, a także dużym mózgiem.
• Gigantyczne macki kalmary mogą osiągnąć 18,29 metrów, a jego oczy są największym w świecie zwierząt - szerokości do 30 centymetrów.
• Niektóre kałamarki i ośmiornicy mogą zmienić kolor jako kameleony.
• Widoki, których przedstawiciele zostali obliczani przez miliony, są teraz wyważone na skraju wyginięcia. Na przykład, po kilku milionach jednostek białych uszu morskie złapano w Ameryce w latach 70., mniej niż 100 osób pozostało w tym ekosystemie.